Pierwsza Wirtualna Przechadzka - dzień dziesiąty: Łeba - Białogóra

Kilka osób, za przykładem Mai, wychodzi dziś przed wschodem słońca. Reszta spotyka się na odprawie o ósmej. Kuba rozdaje wszystkim smycze i opaski, które zdobył dla nas w tutejszym  Centrum Informacji Turystycznej. Ruszamy, do Helu - według kilometrażu Urzędu Morskiego - została nam mniej niż "setka", w rzeczywistości mamy do przejścia trochę więcej, bo trudno iść plażą jak po sznurku.

Dzielimy się, połowa wybiera plażę, połowa leśną drogę, przepięknie poprowadzoną przez Mierzeję Jeziora Sarbsko. Grupa "morska" robi przerwę przy samotnym maszcie  West Star - statku, który ugrzązł tu na mieliźnie pół wieku temu. Jeszcze przed paroma laty sterczały mu z wody dwa maszty, lecz sztorm rozprawił się ze słabszym. Grupa "lądowa" ma przerwę pod  Stilo - latarnią morską, pomalowaną w trzy wyraźne pasy: czarny, czerwony i biały. Lubimy to miejsce, chociaż podczas Pierwszej Przechadzki Boguś stracił tu plecak. Był sam, wszedł pod laternę bez dobytku, a po zejściu już go nie zastał.

Spotykamy się niemal w komplecie przy  betonowym walcu, tkwiącym samotnie na plaży. To fundament starego buczka mgłowego, którego górny segment pełni dziś rolę  latarni morskiej w Jastarni. I ze zdziwieniem zauważamy, jak daleko dziś stoi od brzegu, a pamiętamy Przechadzki, podczas których był cały zanurzony w wodzie. To najlepszy dowód jak zmienia się nasze wybrzeże. A i wiatr też ma znaczenie, dzisiaj wieje od lądu, więc "spycha" morze w... morze.

Po godzinie  "Lubiatowo 44". To jedyne miejsce na dzisiejszej trasie, gdzie można coś kupić do zjedzenia. O ile leśny bar będzie czynny, bo różnie z tym bywa. Dziś jest, więc zostajemy na dłużej.

Stąd już blisko do  ujścia Lubiatówki,  kładka przy linii wydm pozwala przeprawić się sprawnie. Jasiek ciągnie część ekipy w głąb lądu, na  Wydmy Lubiatowskie, a reszta zmierza w stronę  ujścia Bezimiennej. Ta rzeczka naprawdę tak się nazywa.

Tu już nie będzie tak łatwo, bo nurt jest wartki i głęboki. Część z nas wchodzi w głąb lądu, do  mostu, a Sebastian i Mariusz zdejmują buty, szarmancko proponując koleżankom przeniesienie. Dwie, czy trzy korzystają.

W lesie, trzysta metrów od ujścia, bije  Źródło Miłości. Pokazał nam je Wiktor, podczas jednej z pierwszych Przechadzek. Idziemy tam w kilka osób: nic się nie zmieniło, serce z dykty stoi jak stało, a garnuszek kołysze się na łańcuszku jak dawniej. Może Wiktor patrzy na nas gdzieś z nieba?

Widać już klif Białogóry. Małgosia, która spędziła tu niejedne wakacje i okolicę zna jak własną, prowadzi część grupy swoimi ścieżkami. Reszta zmierza do wioski promenadą, od plaży. Nasza ulubiona smażalnia,  "Barakuda", jest czynna, więc zatrzymujemy się w niej na obiad. Potem zakupy w  "Lewiatanie" i można zmierzać na  kwaterę. A ściślej: na dwie, czyli... trzy - jak to dziś na odprawie rzekł Kuba. Bo pensjonat  "Kotwica" składa się z dwóch budynków, Kuba mówił o nich "żółty" i "biały", lecz obydwa są kremowe w kolorze. Chyba trzeba zadzwonić do niego i poprosić o wskazanie lokalu. Zadzwonić? W Białogórze? Wolne żarty, przecież tutaj prawie nie ma zasięgu. Grupę z drugiej kwatery też czeka wyzwanie, bo zamiast numerów pokoi, Kuba nazwał je: "balkonowy", "z wersalką", "pod schodami", "u Iwony". Na szczęście "weterani" doskonale znają ten szyfr i bezbłędnie trafiają tam, gdzie trzeba.

Wieczorem, jakimś cudem, pomimo braku zasięgu, przychodzi do wszystkich SMS organizacyjny od Kuby: "Gosia z Martą zapraszają na Suplement Przechadzki: 21.05 - przejazd z Helu do Władysławowa pociągiem i przejście wzdłuż Zatoki Puckiej do Osłonina. Tam nocleg. 22.05 - przejście z Osłonina do Gdyni. Zainteresowanych proszą o kontakt". Hmmm... Trzeba będzie zastanowić się nad tym...